Sześć

„ I mając chociaż cień nadziei, że będzie kiedyś lepiej, podążamy przez świat nie znając celu.. „

~ONA~

Moje życie zmieniało się diametralnie. Nie byłam pewna czy 'szczęśliwa' jest odpowiednim słowem, żeby opisać moje emocje. Nie, nadal nie byłam szczęśliwa, ale pomału zaczęłam przyzwyczajać się do mojego nowego życia. Zaczęłam je akceptować. Od miesiąca uczęszczałam na spotkania dotyczące narkomanii.. Spisywałam się nie najgorzej, a wszystko zawdzięczam Niallowi. To on mnie namówił i wspierał. Chłopak stał się moim przyjacielem. Równie dobrym jak Lucy. Od teraz we trójkę spędzaliśmy każdy dzień. W każdym dniu zbliżaliśmy się do siebie jeszcze bardziej. Więź pomiędzy nami rosła, a ja byłam z tego powodu bardzo szczęśliwa. I pomyśleć, że przed miesiącem nie miałam nic. Przyjechałam tu jako zdesperowana narkomanka niemająca przyjaciół. Zmieniałam się pomału w normalną osobę. Szczęśliwą osobę. Chciałam żeby już tak było. Chciałam być już do końca szczęśliwą, jednak pewna sprawa po prostu nie opuszczała moich myśli. A mianowicie Zayn. Ostatnim razem, kiedy przyszłam do niego był dla mnie o dziwo miły. Na początku nasza rozmowa w ogóle się nie kleiła, jednak z czasem zaczęliśmy lepiej się dogadywać co nie zmienia faktu, że do chłopaka nic nie dotarło. O jego uzależnieniu miałam pojęcie tylko ja. Zayn nadal był zamknięty w sobie i zdesperowany. Nie wiedząc jak mu pomóc postanowiłam odwiedzać go co kilka dni, ponieważ żaden z jego przyjaciół już tego nie robił. Przyjaciele chłopaka odwrócili się od niego. Nie była to ich wina, lecz wina Zayna. To on ich odpychał i w końcu dostał to czego chciał. Nie rozumiałam tylko jednego. Dlaczego, kiedy jego życie pomału zaczyna lec w gruzach on odpycha tych, na których naprawdę mu zależy. Odpycha przyjaciół, którzy go kochają i chcą go wspierać. Dlaczego? Na to pytanie nie mogłam nadal znaleźć odpowiedzi. Może chłopak po prostu taki był?

-Bella wpadnę do Ciebie dzisiaj. - głos przyjaciółki wyciągnął mnie z zamyślenia. - Trzeba zacząć przygotowywać się do zaliczeń. - westchnęła po czym pociągnęła łyk gorącej czekolady z porcelanowej filiżanki. Znajdowałyśmy się właśnie w przemiłej kawiarence, w której spotykaliśmy się codziennie. Była tutaj wspaniała, miła atmosfera, a co najważniejsze można tu było dostać naprawdę świetną gorącą czekoladę, która bardzo rozgrzewała kiedy na dworze panował mróz i śnieg.

-Nie wiem czy sobie poradzę Lucy. - popatrzyłam w jej turkusowe oczy chcąc znaleźć w nich nutkę zrozumienia i pomocy. Nie wiem dlaczego, ale łagodny wzrok przyjaciółki działam na mnie tak kojąco, zupełnie jak prysznic. Może dlatego, że ufałam jej bezgranicznie?

-Bella, oczywiście, że sobie poradzisz. - odparła,a po chwili jej usta wykrzywił serdeczny uśmiech. - Poradziłaś sobie z większymi problemami. - tu miała na myśli narkotyki, o których jej opowiedziałam.

-Wiem, że sobie poradzę jeżeli ty będziesz obok mnie. - uśmiechnęłam się lekko. Przyjaciółka wiedziała, że jestem jej niezmiernie wdzięczna, że jest obok mnie.

-Dobra, a teraz o mniej stresujących sprawach. - zaśmiała się. - Zbliżają się urodziny Louisa... i wiesz on organizuję tą imprezę i chciałabym wyglądać jakoś...

-Lucy rozumiem, że chciałabyś, abyśmy wybrały się na zakupy. - dziewczyna skinęła głową. - Nie ma sprawy, możemy pójść nawet teraz. - posłałam jej ciepły uśmiech.

Po chwili obie byłyśmy rozgrzane i gotowe do chodzenia po sklepach w celu poszukiwania odpowiednich sukienek.

***

Naprawdę nie rozumiałam tej dziewczyny. Obeszłyśmy chyba już wszystkie możliwe sklepy z sukienkami w tym wielkim centrum handlowym. Nogi dosłownie mi odpadały, ale Lucy żadna z sukienek, które przymierzałyśmy się nie podobała. Wiedziałam dokładnie, że dziewczyna szaleńczo kocha Lousia. On jednak ma dziewczynę. Lucy ma nadzieję, a dla mnie ta cała sytuacja jest idiotyczna. Tommo nie kocha Eleanor, a bynajmniej mi tak się wydaje. Zawsze gdy spotykamy się całą paczką wzrok Louisa utkwiony jest w Lucy. Na swoją wybrankę nawet nie spojrzy. Czyżby to był przypadek? Nie, myślę po prostu, że chłopak kocha moją przyjaciółkę, jednak boi się złamać serce Eleanor.

-Bella znam jeszcze jeden sklep z sukienkami. Jest tam naprawdę wielki wybór, na pewno znajdziemy tam coś dla siebie. - nagle twarz Lucy wykrzywił grymas. Dziewczyna patrzyła w dal, gdzieś za moim ramieniem. Obróciłam się i postanowiłam pójść w jej ślady. Okazało się, że blondynka ujrzała Louisa i Eleanor, którzy publicznie okazywali sobie uczucia. Widząc minę szatyna, który wyglądał na przygaszonego stwierdziłam, że wcale tego nie chce.

-Nie rozumiem go. - wymamrotałam pod nosem i pociągnęłam Lucy za rękę. Udałyśmy się, chyba do ostatniego już dzisiaj sklepu z sukienkami.

-No tutaj na pewno znajdziemy odpowiednie kiecki! - powiedziałam z entuzjazmem. Przyjaciółka jednak była nieobecna. Nie słuchała co do niej mówię. Znałam również powód jej smutku.

-Lucy kochanie. - usiadłam koło niej i mocno do siebie przytuliłam. - Przecież doskonale wiesz, że Louis kocha ciebie.

-Kocha? - prychnęła pod nosem odrobinkę zdenerwowana. - Nigdy mi tego nie powiedział, nie napisał, nie wyraził... do diabła z tym. - dziewczyna zerwała się z miejsca i podeszła do jednej z sukienek, która wisiała na manekinie. - Chcę ją mieć. - obróciła się w moją stronę z jakże udawanym uśmiechem. Naprawdę trudno mi było zrozumieć czasem tą dziewczynę.

-Będziesz w niej ślicznie wyglądała. - posłałam jej ciepłu uśmiech i zaczęłam poszukiwać sukienki dla siebie.

***

Wspomnienia zawsze będą w naszej głowie. Nic, dosłownie nic nie możemy zrobić, aby je wykasować. One zawsze będą powracały czy tego chcemy czy nie. Są wspomnienia złe, jak i te dobre. Ja, Bella Nelson właśnie teraz posiadam ich bardzo dużo. Więcej jest tych złych wspomnień.... Przychodzi taki czas kiedy zaczynamy inaczej myśleć o swoim życiu. O tym co było, jest i będzie. Zastanawiamy się : Co możemy z nim zrobić? Co zrobić żeby nasze życie było lepsze? Zapomnieć przeszłość? Ale jak? Jak mam zapomnieć to co było? To wspomnienia, które pozostaną na zawsze. Nigdy nie chcę ich stracić, nawet tych złych, ponieważ one tworzą przeszłość, a przyszłość rodzi się tu i teraz. Za chwilę to co tu i teraz będzie przeszłością. Dlaczego miałabym to wymazać? Dlaczego? Chcę pamiętać wszystko. Złe i dobre dni. Zawsze i wszędzie. Więc pewnego dnia uświadomisz sobie, że już nic nie możesz na to poradzić. Nic. Tak już było, jest i zostanie. Nie zmienisz przeszłości, ale zawsze możesz zmienić teraźniejszość, która niedługo stanie się przyszłością. Więc? Ja już podjęłam decyzję. Chcę zmieniać przyszłość. Aby następny dzień był lepszy od poprzedniego. Czasem jednak są chwilę zawahania. Człowiek ma wątpliwości czy to wszystko ma sens? Czy na pewno chcę żeby to tak wszystko wyglądało? Trzeba wówczas powiedzieć sobie: DASZ RADĘ. I żyć dalej.

Moje wspomnienia związane z Rickiem powróciły. Wrócił list, który pamiętam cały. Cząstka po cząstce. Każde słowo. Nawet te, które trafiło prosto w serce i spowodowało, że boli do dziś. Nie kocham cię. Trzy słowa, które potrafią zniszczyć wszystko. Człowiek wypowiadając je, nie ma świadomości jak rani drugą osobę. Ja zostałam tak zraniona.

-Bella padam z nóg. - Lucy rzuciła się na moje, wielkie łóżko nie zdejmując butów.

-Może zrobię kawę? - zaproponowałam i nie czekając na odpowiedź przyjaciółki udałam się do kuchni. Podłączyłam czajnik elektryczny i włączyłam wodę, aby się zagrzała. Ja natomiast usiadłam na parapecie wielkiego okna i oglądając panoramę Londynu myślałam o wszystkim.

Postanowiłam jutro zadzwonić do rodziców, którzy nie odzywali się już ponad dwa tygodnie. Może oni mieli mnie gdzieś, ale ja ich jeszcze nie. Chciałam ich trochę uspokoić, powiadomić, że nie biorę i, że zaczynam nowe życie. Tym razem naprawdę. Miałam też w planach odwiedzić jutro Zayna. Naprawdę martwiłam się o chłopaka. Nie znałam go tak dobrze jak Nialla, jednak coś mnie do niego przyciągało.

Z zamyśleń wyrwał mnie gwizdek czajnika oznajmiający, że woda już się zagotowała. Zalałam naszą ulubioną Caffe Latte i od razu poczułam woń cynamonu i mlecznej czekolady.

-Lucy chcę ci podziękować za to, że wyciągnęłaś mnie na te zakupy. - krzyknęłam stawiając dwie filiżanki na plastikowej tacce. - Wiesz dobrze, że nie chodzę w sukienkach i trudno mnie do nich przekonać, jednak sukienka, którą kupiłam dzisiaj jest nieziemska. - poczułam się trochę nieswojo, ponieważ nie dostałam odpowiedzi już drugi raz. Po chwili wchodząc do pokoju ujrzałam słodki widok. Lucy zasnęła na moim łóżku w dość dziwnej pozycji. Nie pozostało mi nic innego jak ściągnąć jej buty i nakryć kołdrą, a ja sama udałam się do salonu gdzie w spokoju wypiłam kawę.

Właściwie to już prawie zasypiałam kiedy usłyszałam pukanie do drzwi. Ocknęłam się i szybko podbiegłam do drzwi.

-Bella to ja. - usłyszałam znajomy szept. Chłopak nie mówił normalnie. Mamrotał coś pod nosem,a ja modliłam się w duchu, żeby nie obudził Lucy. Na szczęście dziewczyna miała mocny sen. Oczywiście nie czekając na nic otworzyłam drzwi, a moim oczom ukazała się postać Zayna. Chłopak nie wyglądał normalnie. Chwiał się na nogach i podpierał ręką ściany, co świadczyło o tym, że jest pijany. Byłam też pewna,że coś brał.

-Zayn do cholery, co ty wyprawiasz? - wyszeptałam ze złością.

-Bella, proszę cię musisz mnie wpuścić. Ja ... ja zgubiłem klucze do domu i ... i nie mam gdzie się podziać. - powiedział i spojrzał na mnie błagalnym wzrokiem. Nie mogłam mu odmówić.

-Okej, niech ci będzie, ale mów ciszej, bo Lucy też jest u mnie i niedawno zasnęła. - pogroziłam mu palcem przed nosem i pociągnęłam chłopaka za rękę do salonu. Usadowił się na kanapie, a ja wręczyłam mu Latte, która miała być dla Lucy.

-Masz i pij. - nakazałam mu. - To powinno postawić cię na nogi. - uśmiechnęłam się, nieco rozbawiona tą sytuacją. Chłopak od razu posłusznie wypił kawę do dna i prezentował się nieco lepiej. - No dobrze, a teraz wytłumacz mi dlaczego sięgnąłeś po alkohol. - powiedziałam i popatrzyłam mu prosto w jego orzechowe oczy. - Prochy ci nie wystarczą?

-Nie, to nie tak. - pokręcił głową zmieszany i spuścił wzrok.

-A niby jak? - prychnęłam nieco zdenerwowana. Dopiero po chwili przypomniałam sobie, że w kieszeni mam paczkę papierosów. Wyciągnęłam jednego i podpaliłam, aby za chwilę zaciągnąć się nikotyną i nieco uspokoić. Paliłam tylko wtedy kiedy byłam zdenerwowana. Tak naprawdę nienawidziłam tego świństwa.

-Nie mam już tabletek. - wyszeptał. - Nie mogłem wytrzymać ... musiałem czymś to zagłuszyć. - schował twarz w dłoniach.

-Zayn. - usiadłam koło niego i przemówiłam łagodnym głosem. - Zayn popatrz na mnie.- chłopak podniósł oczy pełne łez i spojrzał mi głęboko w oczy. - Nie potrzebujesz tego świństwa. - powiedziałam. - Ja dałam radę to i ty dasz. Wierzę w ciebie. - przytuliłam chłopaka mocno do siebie i dopiero po chwili spostrzegłam, że czuję się jeszcze bardziej bezpieczna niż przy boku Nialla. Wtulałam się w niego jeszcze mocniej, pragnąc żeby ta chwila trwała wiecznie. Nasze usta dzieliło kilka centymetrów. Chłopak wpatrywał się we mnie,a jego źrenice płonęły od malutkich, skaczących iskierek. I nie miałam pojęcia kiedy wpiłam się w gorące wargi Zayna i całowałam go namiętnie. Czułam zapach alkoholu i cynamonu, a wszystko to razem zmieszane sprawiało, że przyciągałam chłopaka jeszcze bardziej do siebie. Nie myślałam w tej chwili o Niallu, który prawdopodobnie darzył mnie jakimś większym uczuciem niż przyjaźń. Nie myślałam też o tym, że równie dobrze za chwilę w drzwiach może stanąć oszołomiona Lucy. Nie myślałam o Perrie, jego byłej dziewczynie,o której mi opowiadał. Nie myślałam o konsekwencjach jakie spotkają mnie i Zayna. I nie myślałam wówczas o tym, że chłopak nic nie będzie jutro pamiętał, a ja będę miała wyrzuty sumienia. Myślałam tylko o tym, że to mój pierwszy i być może ostatni pocałunek z Zaynem Malikiem. 

______________________________________________________

Na początku spóźnione Wesołych Świąt i szczęśliwego Nowego Roku ♥ Chciałabym Was przeprosić za nieobecność.. naprawdę nie miałam ani chęci, ani weny, żeby cokolwiek tu coś umieścić. Ale teraz wszystko się zmieniło i wszystko po staremu ;) Będę pisała i dodawała rozdziały gdyż nie umiem bez tego żyć ♥  Nie będą one zawsze dodawane w terminie, z powodów oczywistych : Brak czasu :(  

Chcę podziękować za każdy cudowny komentarz ♥ Za to, że dodajecie mój blog do obserwowanych. Z tych właśnie względów jeszcze go prowadzę :) Gdyby nie Wy... ten blog nie miałby szans na przetrwanie. Nawet nie zdajecie sobie sprawy jak ogromnie się cieszę, że podoba się wam to co piszę ♥ 

Love You All xx ♥

KOCHAM ♥