Osiem

“Jestem tylko nic nie znaczącym człowiekiem w tym wielkim świecie. Kolejnym, który się narodził. Kolejnym, który umrze bez rozpamiętywania. Kolejnym z problemami, bez siły, bez niczego..”

~ONA~

Znajdowałam się w Nowym Jorku. Tak, w Nowym Jorku. Co tutaj robiłam? Sama dokładnie nie wiedziałam. Wiedziałam tylko tyle, że trafiłam to szpitala i Lucy zadzwoniła do moich rodziców. Reszty nie muszę już mówić. Oczywiście lekarze powiedzieli, że brałam narkotyki i wtedy tata rzucił to jedno słowo. Wracasz. Na początku nie dotarło do mnie nic. Leżałam na tym łóżku bez żadnych emocji. Czułam tak straszną pustkę w sercu. Nie wiedziałam czy to dlatego, że przeżywam swoje życie w kółko, czy dlatego, że straciłam przyjaciół i zostawiłam ich tak daleko. Pożegnałam się z nimi wszystkimi, oprócz tej jednej osoby. Ta osoba nie przyszła, nie odwiedziła mnie, nie zadzwoniła. Nie zrobiła nic, więc dla tej osoby był to zapewne Zwykły pocałunek. Nic nie znaczący pocałunek. Musiałam się z tym pogodzić. Po raz kolejny dla kogoś nic nie znaczę. Może po prostu taki mój los? Nie miałam pojęcia. Ale właśnie leżąc wtedy na tym łóżku bez żadnych oznak życia, leżąc i patrząc w białą przestrzeń przysięgłam sobie, że już nigdy więcej nie pozwolę się sobą bawić. Nigdy w życiu nie pozwolę na to, by ktoś bawił się moimi uczuciami. Nie pozwolę swojemu sercu się zakochać i nie pozwolę by ktoś inny mnie pokochał. Dlaczego? Dlatego, że przeżywam to właśnie w taki sposób. Wszystko wydawało mi się bez sensu. Nawet teraz, kiedy po wyjściu ze szpitala, w którym spędziłam bite dwa tygodnie zamknęłam się w swoim pokoju, porozmawiałam z Lucy i z chłopakami. Ktoś mnie zranił i nie zapomnę o tym nigdy. Nigdy.

-Bella, kochanie. - usłyszałam ciche pukanie do drzwi i głos mamy. Nie, mamo już nigdy nie wezmę. Obiecuję. Zmienię swoje życie na lepsze. Obiecuję. Ale to głupie obietnice, które i tak złamię.

-Mamo, naprawdę nie mam ochoty na rozmowę. - wymamrotałam pod nosem. Mama uchyliła lekko drzwi mojego pokoju.

-Nawet z Rickiem? - uśmiechnęła się lekko, a ja zeskoczyłam z łóżka jak oparzona. Rick? Co on tu do cholery robi? Dlaczego chce ze mną rozmawiać?

-Skąd wie, że wróciłam? - wycedziłam przez zęby. Mama speszyła się odrobinę, jednak ja wiedziałam, że to ona dała mu znać.

-Powiedziałam mu. - wyszeptała. Podeszła do mnie i chyba chciała mnie przytulić, jednak ja szybko od niej odskoczyłam.

-Powiedziałaś mu?! - podniosłam głos, ale kiedy zobaczyłam jej minę od razu się uspokoiłam.

-Dobrze, wpuść go. - odparłam obojętnie. Nie miałam pojęcia dlaczego się zgodziłam, ale kiedy usłyszałam kroki na moich schodach nie było odwrotu. Rick stanął w moich drzwiach z wielkim uśmiechem na twarzy,a mam momentalnie się ulotniła. Powrócił ból w klatce piersiowej, powrócił ból w sercu, powróciły wspomnienia. Jego brązowe, długie włosy były rozwichrzone przez wiatr. Ubrany był, jak zwykle na czarno. Czarne rurki, czarny, zwykły T-shirt i czarne trampki. Pod jego oczami widniały fioletowe cienie i worki. To jeden ze skutków brania narkotyków.

-Witaj kochanie. - podszedł do mnie i próbował przytulić. Odsunęłam się. - Coś nie tak? - zapytał z lekkim zdziwieniem na twarzy.

-Twój list. Nie pamiętasz? Bo ja pamiętam doskonale. - rzuciłam chamsko w jego stronę i skierowałam w stronę otwartego na oścież okna, aby odetchnąć świeżym powietrzem, a przy okazji się uspokoić.

-Tak wiem, zachowałem się jak skończony idiota pisząc, że nigdy cię nie kochałem. - dotknął mojego ramienia, a moim ciałem wstrząsnął dreszcz. Obróciłam się w jego stronę i spojrzałam prosto w szare, zmęczone tęczówki. - Nie pisałem prawdy ... właściwie nie wiem dlaczego to napisałem. Przepraszam. - zbliżył swoją twarz do mojej. - Obiecuję, że już nigdy się to nie zdarzy. - wyszeptał i złapał mnie w talii przyciągając do siebie.

-Puść. Mnie. - wycedziłam przez zęby. Chłopak od razu posłuchał i zabrał ręce. - Tak, masz rację. To już się więcej nie zdarzy. - zbliżyłam się do niego. - A wiesz dlaczego? - zapytałam na co Rick pokręcił przecząco głową. - Bo już nigdy się nie zobaczymy. Znikaj z moje życia Rick. Nie chcę cię znać. - każde słowo zaakcentowałam zupełnie jak On wtedy, kiedy mówił, że to Zwykły pocałunek. Nic nie znaczący pocałunek. Zdenerwowałam się jeszcze bardziej i szybkim krokiem podeszłam do drzwi otwierając je i ręką nakazując mu wyjść.

-Bella, nie wygłupiaj się. - prychnął pod nosem co jeszcze bardziej mnie zirytowało.

-Wynoś się stąd do cholery ! - krzyknęłam tak głośno jak tylko mogłam. Rick uśmiechnął się lekko pod nosem i wyszedł. Jakby ta cała sytuacja go bawiła. Zatrzasnęłam drzwi i rzuciłam się na łóżko. Nie pozwolę się sobą bawić. Nie pozwolę swojemu sercu się zakochać i nie pozwolę by ktoś inny mnie pokochał. Pomyślałam i wsadziłam do uszu słuchawki, aby za chwilę rozbrzmiał w nich jakiś dobry rock.. Nie płakałam. Starałam się być silna, a głośne piosenki, które właśnie leciały w słuchawkach tylko mi to ułatwiały. Wrócę do Londynu. Na pewno tam wrócę. Muszę tam wrócić.

~ON~

Wszystko stało się tak nagle. Wszystko tak nagle straciłem. Kiedy Lucy powiedziała mi, że Bella wróciła do Nowego Jorku nie wiedziałem co zrobić. Czułem, że straciłem ją na zawsze. Wcześniej nie zdawałem sobie sprawy, jak to jest stracić kogoś kogo się kochało z własnej winy. Właśnie teraz to przeżywałem i czułem taką cholerną pustkę w sercu.

-Za tydzień są urodziny Louisa. - blondynka przemówiła do mnie łagodnym głosem. Chyba tylko ona nie miała mi za złe, że to przeze mnie Bella trafiła do szpitala. - Wybierasz się? -

-Nie wiem. - odparłem i obojętnie wzruszyłem ramionami. Lucy upiła łyk karmelowej kawy, którą sama wcześniej przygotowała.

-Będę się zbierać Zayn. - wstała z kanapy i zabrała się za ubieranie kurtki. - Pamiętaj, jeżeli będziesz potrzebował się wygadać, czy czegokolwiek dzwoń. - uśmiechnęła się łagodnie, a ja tylko skinąłem głową i wyszła. Znów zostałem sam. Miałem cholernie dość tej samotności. Tylko ja i cztery ściany. Nagle usłyszałem dźwięk swojej komórki. Wyciągnąłem ją z kieszeni i popatrzałem na wyświetlacz. Perrie. Odebrać, czy nie? Zastanawiałem się tak przez dłuższą chwilę, w końcu jednak odebrałem.

-Cześć Zayn. - powiedziała radosnym głosem. Dlaczego była taka szczęśliwa?

-Cześć. - wymamrotałem. Szczerze? Wcale nie chciałem z nią rozmawiać. Chciałem o niej zapomnieć, a ona co jakiś czas powracała.

-Wybierzemy się gdzieś razem? - zapytała. - No wiesz .. Tylko ty i ja. - dodała rozmarzonym głosem. Powiedziałem Belli, że to właśnie ją kocham. Perrie. Jak mogłem być tak głupi?

-Niestety nie mam dzisiaj czasu.- odparłem bez żadnych emocji.

-Nie mówię, że dzisiaj. - zaśmiała się. - Możemy wybrać się w tygodniu, co ty na to? Dziewczyna nie dawała za wygraną. Każdemu należy się druga szansa, ale niby po co miałbym ją jej dać? Już nic nie czułem. Pozostały wspomnienia. Nic nie znaczące wspomnienia.

-Naprawdę nie jestem w humorze i nie mam czasu. - odparłem coraz bardziej tracąc cierpliwość. - Pracujemy nad nową płytą. - skłamałem. Nie rozmawiałem z chłopakami już bardzo długo. Pomału zespół się rozpadał. Wszystko się rozpadało.

-Dobrze, więc widzimy się na urodzinach Louisa. - odparła ironicznie. Jak Louis mógł ją zaprosić? Doskonale wiedział co było między nami. Naprawdę nie mogłem w to uwierzyć.

-Nie wiem czy przyjdę na jego urodziny. - odparłem zdenerwowany. Właściwie nie wiem dlaczego w ogóle odebrałem ten głupi telefon.- Muszę kończyć. Pa. - dodałem i wyłączyłem się nie chcąc dłużej z nią rozmawiać. Wyciągnąłem jednego papierosa z paczki leżącej na stole i odpalając go wciągnąłem do płuc dym, który podziałał na mnie kojąco.

~ONA~

Na dworze panowały egipskie ciemności, kiedy postanowiłam przejść się gdzieś po Nowym Jorku. Życie tętniło tu nawet nocą. Nad miastem unosiła się wielka łuna, która odbijała się od tych wszystkich świateł. Szłam zaśnieżoną ulicą, w tą spokojną, jednak bardzo zimną noc. Szłam tylko dlatego, żeby nie stać, nie leżeć, żeby nie myśleć. Miałam już dosyć siedzenia w pustym pokoju tylko z moimi myślami, które rozwalały mi głowę od środka. Właśnie teraz myślałam o urodzinach Louisa. Obiecałam mu, że się na nich pojawię, ale teraz wiedziałam, że nic z tego. Z drugiej strony zobaczyłabym się z Nim co wcale mnie nie uszczęśliwiało. Tak bardzo tęskniłam za Lucy, za Niallem, za jego uroczym uśmiechem i czerwonymi policzkami. Osamotniona łza spłynęła po moim zimnym policzku. Taka sama byłam w środku. Zimna. Jakby to co miałam już dawno gdzieś wyparowało.

Po swoim nocnym spacerze po cichu udałam się do swojego pokoju na piętrze. Zrzuciłam ubrania i weszłam do wanny pełnej gorącej wody. Całe pomieszczenie pachniało bzami, trawą cytrynową i kwiatami akacji. Uwielbiałam te zapachy. Nalałam trochę wódki do szklanki i włączyłam cichą, spokojną muzykę. Wszystko gdzieś pomału odchodziło, jednak nadal bolało, tak strasznie bolało.

Obudziłam się, kiedy za oknami było jeszcze ciemno. Nie mogłam spać. Od przyjazdu tutaj po prostu nie mogłam spać. Ciągle myślałam i nachodziły mnie jakieś dziwne koszmary.

Zeszłam na dół i zrobiłam sobie cappuccino. Zasiadłam przed wielkim telewizorem i postanowiłam oglądać jakiś denny serial. Patrzyłam tępo w ekran i nim się opamiętałam rodzice już wstali i byli gotowi do wyjścia, do pracy. Nawet się ze mną nie pożegnali, traktowali mnie jakbym była powietrzem. Nic nie znaczącym człowiekiem w tym wielkim świecie. A może właśnie nim byłam? Tak, czy siak nadszedł kolejny dzień, bez moich przyjaciół. Z westchnieniem wstałam i skierowałam się do mojego pokoju, kiedy doszedł mnie dźwięk pukania do drzwi. Szybko do nich podeszłam i otworzyłam. Po tym kogo tam zobaczyłam na mojej twarzy mimowolnie pojawił się uśmiech. Albowiem w drzwiach, w moim domu, w Nowym Jorku stała Lucy i niejaki Niall.

-Co wy tutaj robicie? - uśmiechnęłam się serdecznie i przytuliłam Lucy, a później wtuliłam się w blondynka.

-No jak to co? - zaśmiał się chłopak. - Przyjechaliśmy odwiedzić naszą Bellę. - uściskał mnie jeszcze raz, a później udaliśmy się do salonu. Kiedy zasiedliśmy wygodnie w fotelach nastała cisza. Żadne z nas nie podjęło się tematu. Niall przerzucał w dłoniach swój telefon, a wzrok Lucy utkwiony był gdzieś daleko.

-Jesteście głodni? - w końcu postanowiłam się odezwać. Dziewczyna podniosła wzrok i pokręciła przecząco głową.

-Mam pomysł. - odezwał się blondyn. - Skoczę do miasta po jakieś małe co nieco. - spojrzał na mnie porozumiewawczym wzrokiem i zniknął za drzwiami.

-Zrobił to specjalnie. - skwitowała Lucy po wyjściu blondyna. Tak, ja też tak myślałam.-Bella tak bardzo tęsknimy. - odezwała się po chwili i usiadła koło mnie. Wtuliłam się w nią czując jej bliskość. Tak dawno nikogo nie przytulałam. - Nie bierzesz już prawda? - spytała odrobinkę zaniepokojonym głosem.

-Nie. Już wszystko w porządku nie wezmę więcej. - powiedziałam,a Lucy świdrowała mnie wzrokiem, aż w końcu uspokojona, że mówię prawdę dała za wygraną.

Kiedy wrócił Niall całą trójką skonsumowaliśmy to co przyniósł i trochę się wygłupialiśmy. Bywało i tak, że wybuchałam niekontrolowanym śmiechem, a przyjaciele patrzeli na mnie jak na kogoś niespełna rozumu. Przy nich czułam się całkiem inaczej. Wszystkie obawy, smutki i dziwne myśli uciekały gdzieś daleko. Czułam, że nie muszę udawać, że wszystko jest w porządku. Przy nich po prostu wszystko było w porządku. Wieczorem wrócili moi rodzice i nadeszła trudna dla nas wszystkich rozmowa. Lucy i Niall nie przyjechali tutaj sobie od tak. Chcieli mnie zabrać z powrotem do Londynu. Na urodziny Louisa, na które moją sukienkę przechowywała przyjaciółka. I kiedy z ust Nialla padło to jedno pytanie Czy Bella może wrócić z nami do Londynu? Moim rodzicom zrzedła mina. Ojciec parsknął śmiechem i oczywiście na początku absolutnie się nie zgadzał. Natomiast mama przytakiwała komu popadnie, jakby jej tu wcale nie było. Po kilkugodzinnych namowach Lucy i blondynka rodzice zgodzili się, a ja pierwszy raz od wielu lat ucałowałam ich i mocno przytuliłam. Obiecałam, że już nic nie będzie w stanie wyprowadzić mnie z równowagi. I nic, ani nikt nie będzie powodem, dla którego będę musiała sięgnąć po narkotyki.

________________________________________________________

Na początku chciałabym Was przeprosić,  ponieważ rozdział powinien pojawić się już trzy dni temu. Z braku czasu dodaję go dzisiaj i myślę, że nie wypadł najgorzej. Chociaż i tak pewnie zanudzam Was tu na śmierć, ale nie chcę tak szybko skończyć tego opowiadania, więc cała akcja toczy się wolno. Mam dużo pomysłów co do następnych zdarzeń, ale do napisania tego wszystkiego potrzeba czasu. No, ale mam nadzieję, że jeszcze nie zanudziliście się na śmierć i w niewielkim stopniu chcecie czytać moje wypociny :) 

Dziękuję za każdy pozytywny komentarz ♥ Kocham Was wszystkich i dziękuję za to, że jesteście. Bez Was ten blog by nie istniał. Dziękuję ♥

KOCHAM ♥